Dlaczego?

Budzik, podnoszę głowę i natychmiast słyszę szczekanie. A w progu zawsze natykam się na stertę zaślinionych zabawek i rozweseloną twarz suniaka.

Tak przynajmniej było przez ostatnie trzynaście lat, ale nie dziś.

W pierwszym odruchu dostałam niewielkiego ataku paniki, przez moja głowę przetoczyły się najgorsze myśli. Z przerażeniem w oczach zaczęłam krzątać się po mieszkaniu, modląc się by moje najgorsze obawy nie spełniły się.

Znalazłam ją. Nie wiedziałam czy się cieszyć czy płakać. Leżała nieruchomo na fotelu i cichutko “pojękiwała” z bólu. Niewiele myśląc wzięłam ja na ręce, zapukałam do sąsiada(ciekawe dlaczego w takich chwilach nikogo nie ma w domu) i kazałam zawieść siebie do weterynarza.