klatka

Raz, dwa raz, dwa. Mocniej, jeszcze mocniej. Raz, dwa raz, dwa. Mocniej, jeszcze mocniej. I jeszcze raz. Raz, dwa raz, dwa. Mocniej, jeszcze mocniej. Raz, dwa raz, dwa.

Jak ja mam dosyć tego zielonego koloru, prądu, mrowienia, linek i bloczków.

I jak się czujesz, lepiej?

 I co ja mam powiedzieć? Są chwile kiedy tracę nad nimi kontrolę, a zaraz po tym pojawia się ból nie do zniesienia. Tylko po co ma mówić prawdę? Mam dość spojrzeń w stylu nie wierzę lub tych z wyrazem współczucia. Jedno i drugie wywołuje u mnie taka samą reakcje.

Od teraz będzie „dziękuje lepiej”. Bo ja mam dość po prostu mam dość, tej cholernej klatki.